Okiem Senatora

Kto gra w szachy, ten wie, że to wciąż najbardziej strategiczna gra wszechczasów. Im ktoś jest lepszym graczem, tym więcej potrafi zaplanować swoich ruchów „w przód” i przewidzieć odpowiedzi przeciwnika. Żeby tak grać, potrzeba lat ćwiczeń, nauki na przykładach partii arcymistrzów, analizy i praktycznego zastosowania wypróbowanych schematów. Amatorzy i młodzi adepci szachów cieszą się, że potrafią poruszać poszczególnymi figurami, zaplanować jeden czy dwa ruchy i zastawiać proste pułapki na rywala. Jednak taka strategia w pojedynku z doświadczonym szachistą okazuje się niewystarczająca i prowadzi szybko do „mata”.

To już prawie dwa tygodnie od wyjątkowego w historii wolnej Polski wydarzenia – wyborów prezydenta RP, a właściwie drugiego podejścia do nich, kampanii wyborczej trwającej blisko pół roku, z czego cztery miesiące w pandemii. Tego jeszcze nie było, ale daliśmy radę. Polacy potrafią. W dwóch turach frekwencja była taka, że kilka wyborów można by było obdzielić. Brawo Narodzie. Przed wszystkimi chylę czoło i dziękuję. 

Godziny dzielą nas od ostatniego akcentu maratonu wyborczego zapoczątkowanego jesienią 2018 roku. Do urn chodziliśmy co pół roku. Mnie, przez ten czas nasunęło się kilka wniosków – część o czysto wyborczym charakterze, jak i z gatunku społeczno-polityczno-socjologicznych. Co się okazuje?

Na finiszu kampanii prezydenckiej warto zadać kilka pytań. 

Dlaczego niektórzy z nas nie dostrzegają sukcesów ostatnich pięciu lat i udziału w nich prezydenta Andrzeja Dudy? Dlaczego nie pamiętamy, jak mało mieliśmy kiedyś, a jak wiele mamy teraz? Chyba przyzwyczailiśmy się „do dobrego” i nam to spowszedniało. 

28 czerwca 1956 roku. Robotnicy w poznańskich Zakładach im. Stalina przystąpili do strajku generalnego. Ich protest przerodził się w wielotysięczną manifestację i  w walki uliczne. Władza ludowa użyła przeciw ludziom wojska i czołgów. Demonstranci śpiewali pieśni patriotyczne i religijne, a na ich sztandarach i transparentach wypisane były hasła: „Jesteśmy głodni”, „My chcemy wolności”, „Precz z czerwoną burżuazją”. Zginęli ludzie, byli też ranni. Wobec tych co przeżyli i ich rodzin, wprowadzono okrutne represje.