Niewielu kibiców pamięta Tomasza Bzymka, byłego piłkarza Staru Starachowice i Błękitnych Kielce. Od ponad 30 lat mieszka pod Paryżem, tam pracuje jako trener młodzieży. W swoim CV ma kilku futbolistów występujących aktualnie we francuskiej Ligue 1. Diamencikiem jest wychowany w JS Sueresnes, Ngolo Kante. Bzymek zawsze podkreśla, że wiele eksperymentuje podczas zajęć „wprowadzając różne nowości taktyczno metodologiczne”. To między innymi dzięki jego doświadczeniom i sugestiom, kilkanaście lat temu zniesiono we Francji, w rozgrywkach młodzieżowych do lat 12 grę na wynik. Nad Sekwaną ów projekt nazwano nieoficjalnie „pozytywnym optymizmem”. Mówiąc najkrócej, polega on na odpowiednim podejściu szkoleniowca do najmłodszych piłkarzy w sferze psychicznej i mentalnej. Nawet jeśli dzieciakowi trudno jest zrozumieć i opanować zalecenia opiekuna, ten zamiast krytykować nieudolność, powinien chwalić malucha za konsekwencję, chęć podejmowania trudu, itd., itd.

Może to zabrzmi śmiesznie, może wielu popuka się w czoło, ale proponuję, by działacze Korony wystąpili do władz Ekstraklasy SA z prośbą o rozgrywanie wszystkich meczów na wyjeździe!    Dziś tylko taki ruch zagwarantuje beniaminkowi pozostanie w najwyższej lidze rozgrywek piłkarskich!   

Wjednym z odcinków kultowego serialu „Czterej pancerni i pies”, czołgista Gustaw Jeleń, w rolę którego wcielił się nieodżałowany Franciszek Pieczka, komentując sytuację, w jakiej znalazła się załoga Rudego 102, rzucił krótko: „No i lufa w krzokach”.

Za nami inauguracyjna kolejka ekstraklasy. Oczywiście jest zdecydowanie za wcześnie by po pierwszych meczach wyciągać konkretne wnioski, ale po starcie najwyższej ligi rozgrywkowej można pokusić się o kilka uwag.

Od chwili, gdy osiem lat temu poznałem Talanta Dujszebajewa, jestem pod ogromnym wrażeniem jego osobowości. Nasza pierwsza rozmowa w Hotelu Binkowski, podczas której szkoleniowiec Łomży VIVE natychmiast zrzucił z siebie „oficjalną skorupę” uświadomiła mi, że oto do Kielc trafił ktoś wyjątkowy. Z jednej strony, Dujszebajew senior, to jedna z największych osobowości świata piłki ręcznej – mistrz olimpijski, medalista mistrzostw świata, najlepszy gracz globu. Z drugiej, mimo, że znaliśmy się kilka minut – emanowało z jego wypowiedzi dobro, ciepło, szczerość. Bez ogródek mówił o dzieciństwie, trudnych latach dorastania, emigracji do Moskwy, potem Hiszpanii. Wzbudził we mnie podziw, przyznając, iż „stojąc na najwyższym podium igrzysk olimpijskich w Barcelonie zastanawiał się nad swoją przynależnością osobową”. Doprawdy niewielu poznanych wcześniej moich interlokutorów decydowało się na taką otwartość.

Rozpoczyna się kolejny sezon letni, a wraz z nim powróci zapewne nasz ulubiony, kielecki konflikt rozpalający co jakiś czas społecznościowe portale. Ultrasi starej wersji rynku, tej z fontanną, krzakami i zapachem spalin, ponownie staną do walki z sektorówką kawiarnianych ogródków, przestrzeni i kurtyn wodnych.

Bertus Servaas to człowiek nietuzinkowy i wyjątkowy. Kiedy dwadzieścia lat temu wchodził do kieleckiego klubu jako prezes-właściciel, chyba nikt nie przypuszczał, że Vive będzie jednym z najlepszych klubów świata. „Znawcy” wyrokowali, że zainteresowanie Berta piłką ręczną szybko zgaśnie, tak szybko jak miłość do regionu politycznych spadochroniarzy na czołowych miejscach na listach wyborczych. Deklarują oni dozgonną miłość do wyborczego regionu, a czasem nawet obiecują zamieszkanie w województwie. Niewiele z tych obietnic pozostaje, gdy wyborczy kurz opadnie. Politycy traktują region jako trampolinę do funkcji i zaszczytów.