Trochę kultury

W muzeach prezentowane są zbiory. Czasami prowadzi się tam zajęcia edukacyjne. Tymczasem Muzeum Narodowe w Kielcach, jako pierwsze w Polsce, wzorem kanadyjskich, prowadzi w swojej siedzibie także zajęcia zwane muzeoterapią.

To spektakl, wart polecenia, zrobiony z rozmachem, w którym występują tancerze, akrobaci muzycy, seniorzy – z tłem, których źródłem są obrazy wykreowane przez multimedia. Napisałem tłem, ale te produkcje zaczynają niepokojąco dominować plastycznie nad całością, stają się wartością samą w sobie.

Od dawna obserwuję, że wielu z pokolenia współczesnej młodzieży tak o poglądach tzw. prawicowych, jak lewicowych, w swoim światopoglądzie – co mnie nie raz zdumiewało – skłania się do refleksji, a w zasadzie do wyjętych z kontekstu fragmentów z dzieł filozofa końca XIX wieku Friedricha Wilhelma Nietzschego. Myśliciela znanego z radykalnej krytyki cywilizacji łacińskiej, która owszem ma swoje minusy, ale ostatecznie wyprodukowała Prawa Człowieka – coś unikatowego w skali całego świata.

To książka, której Państwo zapewne nigdy nie przeczytacie. Macie nikłe szanse wziąć ją w swoje ręce. Jest unikatowa (pierwsze wydanie). Mowa o „ Klasztorze i kobiecie” publikacji z 1929 roku autorstwa Stanisława Wasylewskiego.

Zachęcam do obejrzenia, dopiero co otwartej w Muzeum Narodowym w Kielcach, wystawy zatytułowanej „Kobieta w czasach Wazów”.

„36 forteli” (2020) Piotra Plebaniaka, to znakomity międzykulturowy, okraszony dziesiątkami anegdot almanach psychologii konfliktu, w którym chiński dorobek opisany jest językiem Zachodu, a dorobek zachodni językiem starożytnych Chin” –    przekonuje znany geopolityk młodego pokolenia dr Jacek Bartosiak.

Kiedyś zapytano Stanisława Lema, wybitnego polskiego pisarza – jaką książkę by ze sobą zabrał na bezludną wyspę, ten odpowiedział, że wziąłby „Dzieje zachodniej filozofii” (1945), autorstwa Bertranda Russella.

„Imperium Klausa Schwaba. Jedna planeta, jedna ludzkość, jeden zarząd” (2022), to jeszcze pachnąca drukarską farbą książka filozof, specjalistki od sterowania społecznego Magdaleny Ziętek-Wielomskiej.

Niezmiennie, pierwsze co mi przychodzi do głowy, kiedy myślę o Kieleckim Teatrze Tańca, to refleksja, że Elżbieta Pańtak i Grzegorz Pańtak zrobili coś z niczego. Na mapie miasta, regionu i Polski pojawiła się nowa jakość w sztuce – teatr tańca.