Trochę kultury: 25 lat Kieleckiego Teatru Tańca

Niezmiennie, pierwsze co mi przychodzi do głowy, kiedy myślę o Kieleckim Teatrze Tańca, to refleksja, że Elżbieta Pańtak i Grzegorz Pańtak zrobili coś z niczego. Na mapie miasta, regionu i Polski pojawiła się nowa jakość w sztuce – teatr tańca.

Zespół Kieleckiego Teatru Tańca

Odtąd także w tej dziedzinie uzdolniona młodzież już mogła i nadal może realizować swoje pasje tutaj u nas, na miejscu. I nieważne, czy taka osoba staje się z czasem tancerzem zawodowym, czy też nie – istotne jest, że prawie trzy pokolenia dzieci i młodzieży miały szansę przeżyć swoją artystyczną przygodę.

Ale zamiast celebrować 25-lecie istnienia w klasycznym stylu, wyrażanym zwrotem „klapa, rąsia, buźka, goździk”, wspomniana para zorganizowała na tę okoliczność warsztaty adresowane także do dziennikarzy, zatytułowane „W dwóch słowach o tańcu”, które poprowadziła Hanna Raszewska-Kursa, krytyczka i teoretyczka specjalizująca się w tańcu współczesnym. A także dla 10 wyselekcjonowanych wcześniej zespołów i teatrów tańca z całej Polski spotkanie, które odbywa się pod hasłem „Konkurs Ciało wzRUSZONE”. Ideą tego przedsięwzięcia jest prezentacja dokonań artystycznych dziejących się w Polsce.

Należy zaznaczyć, że projekt „W dwóch słowach o tańcu” realizowany jest w ramach programu Przestrzenie Sztuki, który jest finansowany ze środków Ministerstwa Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu, realizowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.
Warto też wspomnieć, że dla wielu z zaproszonych zespołów i teatrów to pierwsza szansa występu na profesjonalnej scenie. Także wyjątkowa okazja na uzyskanie wskazówek od wybitnych specjalistów tańca nowoczesnego i jazzowego. (W chwili, kiedy Państwo będziecie czytać ten tekst, na Gali Finałowej Konkursu, za sobą będzie już miało występ sześć najlepszych zespołów).

Jak podkreślała w rozmowie z miejscowymi dziennikarzami, zajmującymi się tematyką kultury, Hanna Raszewska-Kursa – ma świadomość tego, że „Krytyka tańca, to młodsza siostra tej teatralnej”. Jednak wyraziła nadzieję, że m.in. dzięki edukacji i spotkaniom takim jak to zorganizowane w Kielcach, ta sytuacja zmieni się na lepsze.
Skomplementowała także kielecką scenę: „Dwadzieścia pięć lat trwania teatru tańca to fenomen w skali Polski”.
Aż trudno uwierzyć, że taka prestiżowa placówka kultury powstała z malutkiego, prywatnego zespołu tańca „Impuls” Elżbiety Pańtak (Szlufik), który w 1995 roku przekształcił się w Kielecki Teatr Tańca, a ten 9 lat później stał się miejską instytucją kultury.
„Kiedy zaczynaliśmy, taniec jazzowy był prawie w Polsce nieznany […]” – wspomina Elżbieta Pańtak, w publikacji „Kielecki Teatr Tańca. 25 lat” (2020).
Pierwszą propozycją były „Uczucia” (1995). „Nasz teatr zrodził się z naszych uczuć, więc było oczywiste, że pierwszy spektakl będzie nosił właśnie taki tytuł […] – dodaje Grzegorz Pańtak. „Potem ruszyła lawina – pracy, radości i problemów”.

Prowadząca warsztaty Hanna Raszewska – Kursa

Imponującą listę spektakli, które zrealizowali w Kielcach, obrazujące ten miniony czas fotografie można znaleźć we wspomnianym okolicznościowym wydawnictwie. W repertuarze mieli i mają propozycje zarówno dla dorosłych jak i dla dzieci. Dla tych ostatnich zaadresowali „Pinokia”, „Dziadka do orzechów”, „Alicję w Krainie Czarów”, czy „Kopciuszka”. Dla tych pierwszych mieli natomiast m.in. „Zobacz jazz. Hymn of Life and Golden Ages”, czy polską prapremierę „Drewnianego księcia”. A także „Sen Jakuba”, spektakl do którego powstania zainspirował Grzegorza Pańtaka, utwór muzyczny Krzysztofa Pendereckiego pt. „Przebudzenie Jakuba”. Ten spektakl jak na razie jest szczytowym artystycznym osiągnięciem kieleckiego artysty, który przeszedł długą drogę, od solisty do nauczyciela tańca i choreografa. Podobna droga jest udziałem także Elżbiety Pańtak.

„Drugim filarem naszej pracy było zawsze nauczanie” – zaznacza Grzegorz Pańtak. W publikacji znajdziemy także fotografie i nazwiska tancerzy, którzy występowali w Kieleckim Teatrze Tańca. W KTT nowe pokolenie uczy się nie tylko jednej techniki tańca, pragnieniem założycieli teatru było bowiem, aby adepci swobodnie poruszali się „między stylami i technikami”. Inicjatywa okazała się owocna. Przez lata KTT prowadził także coroczne Międzynarodowe Warsztaty Tańca Jazzowego, gromadzące średnio po 400 uczestników, nie tylko z Polski.

Jak widać, Kielecki Teatr Tańca nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, a przekładając ten zwrot frazeologiczny na język tańca – nie wykonał ostatniego ruchu.

Autor: dr KRZYSZTOF SOWIŃSKI
(ur. w 1961 r. w Kielcach), doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Napisał m.in.: zbiór wierszy Pamięć (1989), poemat Pod prąd (1989), prozę narracyjną Nie potrafię się rozstać (1991), zbiór wierszy Świat według mnie i jego (1993), zbiór opowiadań Lekcja języka londyńskiego (2008).